Alisa Marchenko „Immersja”
promotor:
dr hab. Andrzej Kalina
Polsko-Japońska Akademia Technik Komputerowych w Warszawie
Wydział Sztuki Nowych Mediów, Pracownia Grafiki Artrystycznej
Wydział Sztuki Nowych Mediów, Pracownia Grafiki Artrystycznej
biografia
Urodzona w 1989 roku w Kijowie. Od 2014 roku mieszka i pracuje w Warszawie. Po uzyskaniu w 2014 roku stopnia magistra na Wydzialee Rzeźby Narodowej Akademii Sztuk Pięknych i Architektury w Kijowie postanowiła przeprowadzić się do Polski aby poszerzyć swoją wiedzę w zakresie sztuki nowych madiów, awięc w 2016 roku podjęła studia na Polsko-Japońskiej Akademii technik Komputerowych w w Warszawie. W trakcie studiów brała udział w wystawach zbiorowych pracowni grafiki warsztatowej oraz zrealizowała swoją pierwszą wystawę indywidualną pod tytułem Yeva_1 (2019. W 2020 roku odbyła 4 –miesięczny program na ASP w Weronie we Włoszech. W ramach wymiany zagranicznej. Tam wróciła do sztuki tradycyjnej i zajęła się współczesną rzeźbą, tworząc performatywne instalacje, będące od strony wizualnej swoistą syntezą wizerunków naturalnych i estetyki cyfrowej. Od 2020 roku regularnie pokazuje swoje prace na wystawach w Polsce i we Włoszech. W 2021 roku dostała nagrodę główną z aprojekt NOWhere na festiwalu Ars Latrans w Krakowie. W tymże roku obroniła pracę dyplomową pod tytułem Immersja na PJATK, uzyskując stopień magistra. Alisa kontynuuje swoje działania artystyczne, zajmuje się rzeźbż i peformancem. Głównym źródłem inspiracji i polem badawczym artystki są jej stany wewnętrzne, emocje, uczucia i wspomnienia, związane z pewnymi doświadczeniami prywatnymi, całokształt których, jak uważa, determinuje jej tożsamość.
autokomentarz
Instalacja Immersja porusza kwestie związane z immersją, czyli zanurzeniem, eksplorując wszystkie możliwe znaczenia i aspekty tego zjawiska, bądź to psychologiczna interakcje między osobami czy też pogrążenie w wytworzoną przestrzeń artystyczną. Instalacja przedstawia sześć ażurowych form, zawieszonych w ciemnej przestrzeni. Istotnym elementem instalacji jest efekt iluminacyjny. Obiekty zostały częściowo wykonane z nylonowej nici czułej na promienie UV. Przy należytym oświetleniu segmenty wykonane z tej nici zaczynają intensywnie iluminować niebieskawym światłem. Taki efekt wizualny sprawia, że praca zaczyna przypominać grafikę cyfrową. Przyjmuje ona wizerunek bardzo zbliżony do wygenerowanej grafiki komputerowej. Widz ma możliwość interakcji z obiektami za pomocą latarki. Podświetlenie rzeźb i poruszanie źródłem światła powoduje ruch cienia, tworzy swoiste animacje w czasie rzeczywistym. Kolejnym elementem wystawy jest animacja komputerowa, przedstawiająca dwie przenikające się ażurowe biomorficzne formy. Jest ona aluzją do interakcji międzyludzkich, jej fizycznych i psychicznych aspektów. W przestrzeni rozbrzmiewa kompozycja dźwiękowa, pogłębiająca immersyjność całej instalacji, zapraszając widza do zanurzenia się w w stworzonej przez artystkę rzeczywistości.
